نوشته شده در ( خیلی وقت پیش. یادم نیست کی )

شنیدی که خورشید را سنگسار کردند

در شبی که امید می رفت به سپیدی؟

و آینده ی کودک در لابه لای مشق هایش

که می نوشت بابا خون داد،مرد؟

شنیدی در جایی نچندان دور

عاشقی را به جرم یک نگاه شکنجه کردند؟

آری اینجا زمین است

و من انسانی هستم از نسل گم شده

در سیاره ای که خون را به جای آب می نوشند

و شیپور جنگ به بهانه ای هرچند ناچیز نواخته می شود

و صد افسوس که شیطان بر آنان حکم فرماست.

اما جهان

در اشتیاق عروج آن نور زنده است و استوار

و من و قلب خسته ام می دانیم

که خدا هست

در جایی شاید

نزدیک تر از فاصه ی روح به تن.