وقتی بزرگ می شوی دیگر خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آواز می خوانند دست تکان بدهی...
  خجالت می کشی دلت شور بزند برای جوجه قمری هایی که مادرشان بر نگشته، فکر می کنی آبرویت میرود اگر یکروز مردم _همانهای که خیلی بزرگ شده اند_ دل شوره های قلبت را ببینند و به تو بخندند ...
  وقتی بزرگ می شوی دیگر نمی ترسی که نکند فردا صبح خورشید نیاید،حتی دلت نمی خواهد پشت کوهها سرک بکشی و خانه خورشید را از نزدیک ببینی...
  دیگر دعا نمی کنی برای آسمان که دلش گرفته ، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکهای آسمان را پاک می کردی...
  وقتی بزرگ می شوی قدت کوتاه می شود .آسمان بالا می رود و تو دیگر دستت به ابرها نمیرسد و برایت مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چه بازی می کنند...
  آنها آنقدر دورند که تو حتی لبخندشان را هم نمی بینی و ماه ، همبازی قدیم تو آنقدر کمرنگ می شود که اگر تمام شب را هم دنبالش بگردی پیدایش نمی کنی ...
  وقتی بزرگ می شوی دور قلبت سیم خاردار می کشی و فاتحه تمام آوازها و پرنده ها را می خوانی و یکروز یادت می افتد که تو سالهاست چشمانت را گم کرده ای و دستانت را در کوچه های کودکی جا گذاشته ای ، آنروز دیگر خیلی دیر شده است ... 
  فردای آنروز تو را به خاک می دهند و می گویند: خیلی بزرگ شده بود ...

پ . ن : با عرض شرمندگی از اینهمه وقفه. اینترنت اکسپلوررم خراب شده. این پارسی بلاگ هم که فقط با این مرورگر قزمیت کار می کنه. بعد از چند روز بالاخره حاضر شدم این ریسک رو قبول کنم (!) و با لپ تاپم به اینترنت وصل شم. این پست قرار بود دوشنبه ارسال بشه.