یادمه سال اول راهنمایی بودم. (یعنی 11 سالم بود) تو مدرسمون یه کلاس نقاشی داشتیم که استادش یه آقایی بود میانسال که خیلی با بچه ها راحت بود و صمیمی و خلاصه در زمینه آموزش بچه ها حرفه ای. جلسه اولی که اومد سر کلاس یه چیزی گفت که اگه همین الانشم بهتون بگم شاخ در میارین. گفتش تو کلاس من چیزی به اسم پاک کن وجود نداره و برای اینکه مطمئن بشم کسی از پاک کن استفاده نمی کنه بایدهمتون نقاشی هاتون رو با خودکار بکشین. راستش گیر کرده بودیم. از یه طرف نقاشیمون اونقدر خوب نبود که از پاک کن استفاده نکنیم از یه طرف هم این استادمون ول کن ماجرا نبود. خلاصه شروع کردیم به کشیدن. یه دفتر نقاشی بزرگ داشتیم که توش با خودکار طرح رو می کشیدیم و بعد با پاستل رنگشون می کردیم. صفحه های اول دفتر نقاشی من همشون خط خطی بود. هر چی می کشیدم خراب می شد.خطش می زدم ( دقت کنین : خطش می زدم) ورق می زدم و صفحه بعد رو شروع می کردم به کشیدن. کم کم دستم راه افتاد. خط خوردگی هام کمتر شد. کم کم یاد گرفتم اول فکر کنم بعد شروع کنم به کشیدن. اون استادمون یه چیز باحال دیگه هم می گفت. می گفت این دفتر نقاشی مال خودتونه (دقت: مال خودتون) هر چی دوست دارین هر طور که دوست دارین بکشین. مثلا یه بار توی دفتر من یه گوسفند کشید و بعد با پاستل بنفشش کرد. گفت توی ذهن من الان این گوسفند بنفش بغل یه گوسفند سبز توی یه چمنزار آبی دارن علف می خورن. خلاصه اون کلاسمون رو هیچ وقت فراموش نمی کنم. کلاسی که توش چیزایی رو یاد گرفتم که تازه الان می فهمم چیا بودن.

سال اول دبیرستان بودم. یه وبلاگ زده بودم که توش هرچیز بامزه ای که روی اینترنت پیدا می کردم کپی می کردم اون تو. یعنی سرگرم بودم دیگه. بعد از مدتی با یه وبلاگی آشنا شدم که نوشته هاش منو به فکر فرو می برد. اینکه یه ذهن چقدر می تونه قدرت پردازش وقایع اطرافش رو با این لحن بانمک داشته باشه. یه دفتر برداشتم. توش شروع کردم به نوشتن. کم کم خوشم اومد. بعد مدتی یه نموره نگاهم به دنیا عوض شد. سال بعدش با مدرسمون رفتم مکه. از خدا یه چیزی خواستم بهم داد. بعد از اون زیاد خدا رو تو زندگیم حس می کردم. یه چندباری ازش دلم گرفت ولی دوباره زود زود خودش برگشت و فهمیدم که هنوز یادشه که منم یکی از بنده هاشم. اون دفتر رو هنوز دارم. اون یه ذره خصوصی تر از اینه که بخوام اینجا بنویسمش. توی نوشتن یه چیزی رو به مرور فهمیدم که شباهت زیادی با اون حرف استاد نقاشیمون داشت. فهمیدم توی نوشتن چیزی به اسم پاک کن وجود نداره. هرچیزی که می نویسی هر طور که می نویسی دیگه نوشته شده. یه خیابون یه طرفه. دیگه دور نزن. پاکش نکن. ادیتش نکن. ورق بزن. اگه خراب شده دوباره بنویس. اگه قشنگه که هیچ. کم کم دستت راه می افته. بعدش بر می گردی می بینی که نگاهت اول چی بوده حالا چیه. از این تفاوت خوشت میاد. یه دفتر بردارین. توش شروع کنین به نوشتن. همین.

الان که فکر می کنم می بینم که اون استادمون چه ترفند قشنگی رو برای آموزش ما انتخاب کرده بود. اون دفتر نقاشی به سان زندگی روزمره ما بود. هر روز مثل یکی از برگه های اون دفتر شروع می کنیم به نقاشی. خوب یا بد. تموم شده. دیگه پاک کنی وجود نداره که بخوای جاهای بدشو پاک کنی. باید ورق بزنی و روز بعدتو نقاشی کنی.

اون استادمون بهمون یاد داد که ( همیشه طوری زندگی کنین که نیازی به پاک کن پیدا نکنین )

پ .ن : اصل بقای پاک کن ها : پاک کن ها تمام نمی شوند. گم می شوند.
پ . ن 2 :‏ چند وقتیه یه قمری کوچولو تو دلم داره بال بال می زنه. می خواد خودشو آزاد کنه. تو دوراهی موندم. نمی دونم رهاش کنم یا نه. آخه خیلی دوسش دارم. اگه ولش کنم دیگه از دستم رفته. می ترسم تو راه آسیب ببینه یا خسته شه و به مقصد نرسه. چی کار کنم؟
پ . ن 3 : امروز آخرین روز کلاس زبان دانشگامون بود. با استادمون یه عکس یادگاری انداختیم. هممون تو عکس نیستیم. فقط شرمنده از کیفیت عکس. فکر می کردم سایبرشات با کیفیت تر از کارل زایس باشه. از این به بعد عکاسا رو با گوشی خودم می گیرم.
پ . ن 4 :‏ سلام ای غروب غریبانه دل / سلام ای طلوع سحرگاه رفتن / سلام ای غم لحظه های جدایی / خداحافظ ای شعر شبهای روشن